Mindset #01 – Een Schild Ontwikkelen

Je vitale organen beschermen

Zoals in mijn bio te lezen is ben ik tijdens mijn opleiding te voet vertrokken naar Stockholm. Ik las voor de tijd dat er in Zweden beren voorkomen. Op een website kwam ik een lijstje met tips tegen voor als je een beer tegenkomt en stelde mijn moeder gerust dat, als het moment daar is, ik mijn rugzak op zal houden om mijn vitale organen te beschermen. Zo werkt dat eigenlijk ook in de kunsten.

Vanaf het moment dat je jouw plan openbaart, wat op dat moment nog vaak pril en kwetsbaar is, wordt je naar alle verwachting beloond met een collectie goed bedoelde adviezen, opmerkingen en vraagstukken (de beer). Het is essentieel om daar een schild voor te ontwikkelen dat jou daartegen beschermt (de rugzak). Want of je nou een padvinder bent of al eens met een beer hebt gevochten, deze confrontaties zijn meestal niet zeer bevorderlijk voor jouw zelfbeeld en ontwikkeling.

Een andere wereld

Ik denk dat er weinig ouders en vrienden buiten de kunstwereld erg constructief zullen reageren op jouw voornemens. Begrijpelijk ook, want ook al heb jij het gevoel dat je een paradijs gaat betreden, voor anderen (ouders voornamelijk) lijkt het wellicht dat je de wildernis ingaat waar enge beesten azen op jouw vitale organen, ironisch genoeg. Je kunt het ze ook moeilijk kwalijk nemen; ze weten eenmaal niet hoe deze wereld in elkaar steekt en kunnen alleen afgaan op de verhalen die zich de ronde doen en het beeld wat ze krijgen via de media. Wat een ‘buitenstaander’ over het algemeen te zien krijgt zijn talenten shows, beroemdheden, succesverhalen én horrorverhalen, wellicht eens gehoord van zware toelatingen bij conservatoria en hoeveel afgestudeerden uiteindelijk geen baan krijgen, etc.

Daarnaast wordt werken in de kunsten vaak neergezet als hebben van een droombaan, iets waarvoor je uitverkoren moet zijn, één uit duizenden. Daar hoort vaak ook een zwart-wit beeld van succes bij; je bent geweldig of je bent verschrikkelijk, je verdient bakken met geld of je moet het allemaal maar bij elkaar schrapen. Dus opmerkingen die je vaak krijgt zijn: “ben je daar wel goed genoeg voor?”, “denk je dat je daar je geld mee kunt verdienen dan?” of “weet je dat wel zeker?”. Een zekere dosis sarcasme en hoongelach is ook niet vreemd in deze situaties.

De mate waarin dit gebeurt en/of vervelend is, is grotendeels afhankelijk van de verhouding tussen (hun perceptie van) jou als persoon en de omvang van de droom. Als je een introvert bent en mensen hebben niet zo’n hoge dunk van jou, vinden ze het begrip ‘Hollywood’ daar waarschijnlijk erg moeilijk mee te combineren. Daartegenover; als je een uitbundig persoon bent die sociaal makkelijk is en zegt dat je wilt proberen om muziek te maken voor commercials, zul je waarschijnlijk niet zoveel tegengas krijgen. Ik was erg serieus over mijn dromen en had tot ik ging studeren weinig kansen op school om te laten zien waar ik goed in was. Klasgenoten en docenten hadden geen hoge verwachtingen van mij want ze konden niet zien wat er in mijn hoofd omging. Dus als ik eens aan mensen liet horen wat mijn ambities en dromen waren konden ze daar moeilijk een voorstelling bij maken. De meesten vonden dat ze mij daarom beter konden adviseren om iets anders te verzinnen.

Blijf geloven

Hoe je hiermee omgaat, is afhankelijk van jouw karakter. Je kunt er grappen over maken, zeggen dat je er vanzelf wel achter komt of het gesprek simpelweg afbuigen. Ik zou je in elk geval willen adviseren er niet serieus op in te gaan. Dit zijn meestal geen vragen die op dit moment te beantwoorden zijn. Je kunt van jezelf niet zeggen dat je goed genoeg bent en die twijfel zal je altijd blijven houden, in welke orde van grootte dan ook. Je kunt van tevoren niet zeggen hoeveel geld je gaat verdienen en hoe je dat precies gaat doen. Het enige wat je kunt zeggen is dat je ervoor wilt gaan en dat is genoeg voor nu!

Dit soort opmerkingen, ook al weet je dat ze er niet toe doen, kunnen je erg onzeker maken en dat is juist wat je op dit moment niet kunt gebruiken. Dit is het moment waarop je alle moed moet verzamelen om dit avontuur in te gaan. Dat betekent ook dat je jouw voornemens misschien niet met iedereen hoeft te delen. Uiteraard wil je je ouders op de hoogte brengen van jouw plannen en dat moet je dan even aftasten, maar als het gaat om vrienden, niet alle vrienden zullen passen bij het traject wat jij in wilt gaan.

Naast wat mensen vinden van de haalbaarheid van jouw plannen zullen er ook veel mensen in jouw omgeving een negatieve mindset hebben, over het algemeen, maar in het bijzonder als het gaat om dromen. Ik kan niet met zekerheid zeggen waar dit fenomeen vandaan komt, maar het lijkt erop alsof ze hun eigen levenskeuzes en –instelling willen verantwoorden. Als het jou namelijk mogelijk is om dromen waar te maken, zou het voor hen ook mogelijk moeten zijn en als ze dit dan niet doen lijkt het misschien alsof ze gefaald hebben. Het is dus in hun belang (al dan niet onbewust) om ervoor te zorgen dat jij niet met je kop boven het maaiveld uitsteekt, want dat zou afbreuk doen aan hun levensinstelling, hun ‘waarheid’. Als hun waarheid is ‘we moeten allemaal hard werken voor ons geld, want dat is het leven’, dan past daar geen ambitieuze kunstenaar in die van zijn hobby zijn werkt maakt (want dat wordt gezien als niet hard werken) en zullen dus proberen om dit te ontkrachten. Dit lijkt wellicht een wat duister concept, maar het verbaast mij hoeveel ik dit ben tegengekomen. Sommigen weten ook gewoonweg niet hoe ze erop moeten reageren en vallen in vaste patronen.

Al met al is het belangrijk te realiseren dat als je jouw dromen wilt verwezenlijken, je een traject in gaat en alleen jij kunt beslissen wat goed voor je is en wat niet. Je hoeft nog niet alles te weten en je hoeft nog niet verschrikkelijk goed te zijn. Je werkt ergens naartoe en de weg en kansen openbaren zich vanzelf. Voor nu hoef je er alleen nog maar in te geloven en het is belangrijk om dat geloof te beschermen want daar hangt alles aan vast!

Bedankt voor het lezen,

Karl Heortweard

Interessant? Lees verder in het boek ‘You Shoot, I Score!’